ธรรมะตากับตีน
ตากับตีน
ตีนกับตาอยู่กันมาแสนผาสุข จะนั่งลุกยืนเดินเพลินหนักหนา
มาวันหนึ่งตีนทะลึ่งเอ่ยปรัชญา ว่าตีนนี้มีคุณแก่ตาเสียจริงจริง
ตีนพาตาไปในที่ต่างๆ ตาจึงได้ชมนางและสรรพสิ่ง
เพราะฉะนั้นดวงตาจงประวิง ว่าตีนนี้เป็นสิ่งควรบูชา
ตาได้ฟังตีนคุยโม้ก็หมั่นไส้ จึงร้องบอกออกไปด้วยโทสา
ว่าที่ตีนเดินไปได้ก็เพราะตา ดูบรรดาเศษแก้วหนามไม่ตำตีน
เพราะฉะนั้นตาจึงสำคัญกว่า ตีนไม่ควรจะมาคิดดูหมิ่น
สรุปแล้วตามีค่าสูงกว่าตีน ทั่วทานิลตีนไปได้ก็เพราะตา
ตีนได้ฟังก็คลั่งแค้นแสนจะโกรธ ก็พิโรธกระโดดไปใกล้หน้าผา
เพราะอวดดีคุยเบ่งเก่งกว่าตา ดวงชีวาจะดับไปไม่รู้เลย
ตาเห็นตีนทำเก่งเร่งกระโดด ก็พิโรธแกล้งระงับหลับตาเฉย
ตีนพาตาถลาล้มทั้งก้มเงย ตกแล้วเหวยตายห่าทั้งตาตีน
คนเราอยู่ด้วยกันมันก็ต้องอาศัยซึ่งกันและกัน
"ความดี" ของแต่ละคนไม่ต่างกัน แต่ "หน้าที่"ต่างหากที่ต่างกัน
